Deze cd is het resultaat van een bijzonder geslaagde samenwerking tussen twee Nederlandse topmuzikanten en goede vrienden die hier hun verbondenheid en liefde voor de jazz delen met hun debuut album als quartet “The First at Last”. Na 25 jaar vriendschap en talloze optredens samen, verenigen ze hun talenten in een kwartet met jonge talenten, Matheus Nicolaiewsky op contrabas en Mitchell Damen op drums. Het album verenigt hun gedeelde passie voor de swingende ritmes en harmonie. De muziek is opgenomen met een ouderwetse benadering zoals Rembrandt die speelt op een historische Erard piano uit 1903 wat zorgt voor een authentieke en tijdloze jazz ervaring. Frerichs is een estheet, of hij zich nu beweegt in de klassieke muziek of zich mengt in het samenspelen met top jazzmusici, hij blijft zichzelf met zijn superieure pianospel.

Jasper Staps is een veelzijdig muzikant, saxofonist in allerlei genres en begenadigd dirigent van het Paradox Jazz Orchestra dat hij samen met Teus Nobel oprichtte en waarover ik onlangs een recensie schreef. Over Staps vertelde Frerichs het volgende ”hij is een motherfucker op zijn instrument, een van zijn kwaliteiten is dat hij kan fluisteren op zijn altsaxofoon”. Staps : “Met een stem is dat net zo fijn om een stapje terug te doen. Een klein beetje inhouden is beter dan over je grens te gaan. Vanuit een zachter niveau te beginnen met spelen en dan zien wat er gebeurt, maar er zijn er niet veel die dat doen”.

Vijf van de 12 composities zijn van Frerichs, eentje staat op naam van Staps en Frerichs, “Isfahan” is een bekende compositie van Billy Strayhorn en Duke Ellington, het is een stad in Iran, het staat op het album Far East Suite uit 1967. “Time and Again” is van de bekende Nederlandse componist Ruud Bos (1936 – 2023). “Ballad for Strayhorn” is van Gerry Mulligan en de klassiekers “Easy to love” en “The song is you” zijn van respectievelijk Cole Porter en Jerome Kern. Het album opent met het lieflijke “Carice” de gezamenlijke compositie van Staps en Frerichs. Onmiddellijk valt het fluweelzachte geluid op van Jasper, het lijkt sterk op de sound van Paul Desmond die ook altsax speelde en vooral bekend van zijn samenwerking met Dave Brubeck. Frerichs klinkt hier ook heel ingetogen en intiem gelijk de penseelstreken van zijn beroemde naamgenoot. De vergelijking met Paul Desmond komt niet helemaal uit de lucht vallen als we luisteren naar “Melodie Antique”, het eerste dat opvalt is het bekende thema van Take Five van Brubeck, Frerichs begint hiermee en later keert het weer terug, Staps speelt zijn eigen spel, voor zover is het geen imitatie maar een geslaagde vondst, zie ook de titel, humor in de jazz dat kan ik wel waarderen.

“Leaves of Green” wordt twee keer vertolkt op dit album, in de volledige bezetting en als solo van Frerichs. Het is een fraaie ingetogen compositie waarin Staps excelleert met zijn fraaie sound. In “isfahan” benadert Jasper het geluid van saxofonist Johnny Hodges voor wie het stuk oorspronkelijk was geschreven, heel mooi. Heel goed dat er een compositie van Ruud Bos op het album staat, deze componist, arrangeur en pianist is mijn inziens altijd onderschat, geheel ten onrechte zoals dit prachtige “Time and Again“ bewijst. Tot de hoogtepunten op dit album behoort zeker “The moon stays bright when it doesn’t avoid the night” al was het alleen maar om de prachtige titel, maar het zit ook heel ingenieus in elkaar met ruimte voor alle musici, een geslaagde compositie van Rembrandt. Een ander juweeltje is het serene “Ballad for Strayhorn” een terecht eerbetoon voor deze alter ego van Ellington die te vaak in de schaduw van Duke staat. Een uitermate geslaagd album met heerlijke muziek van topmuzikanten !

Jan van Leersum.